تبیین جایگاه حس مکان در ارتقا کیفیت طرح دانشکده هنرومعماری

فضاهای آموزشی یکی از حوزه های معماری محیطی هستند که نقش عمده ای را در یک جامعه ایفا می نمایند. نقش آموزش در توسعه جامعه انکارناپذیر است. بی توجهی و ناآگاهی در طراحی فضاهای آموزشی در بسیاری از کشورها نتایج نامطلوب خود را نشان داده است. از این رو، یکی از عوامل موثر تربیتی در آموزش و پرورش نوین، چگونگی معماری مدارس و دانشگاه ها است. معلم، استاد، کتاب، دانش آموزان، دانشجویان، روش های تدریس، مدیریت آموزشی و خانواده از جمله عواملی هستند که معمولا در فرایند یادگیری، موثر تلقی گشته و مورد بررسی و کند و کاو قرار می گیرند و همچنین این عوامل باعث افزایش حس تعلق به مکان دانش آموزان و دانشجویان می شود. در حالی که در تعلیم و تربیت جدید، فضای آموزشی و فیزیکی مدرسه نه تنها یک محیط خشک و بی روح و فاقد تاثیر در فرآیند یادگیری محسوب نمی گردد. به طور خلاصه، دانشکده هنر و معماری محیطی است جذاب برای خلق، نه مکانی عذاب آور. بنابراین در این تجربه تلاش خواهد شد تا مدلی مناسب برای یک دانشکده هنر با اصول نوین آموزشی و فضاهای حس تعلق به مکان ارایه گردد. هدف اصلی پژوهش حاضر برسی طراحی دانشکده هنر و معماری با رویکردحس تعلق به مکان است. این پژوهش به روش اسنادی با بهره گیری از مقالات، کتب، منابع آنلاین و تحلیل نمونه های موردی انجام گردیده است. نتایج تحقیق نشان داد با وجود تاکید نظریه پردازان بر اهمیت حس تعلق به مکان، شرایط موجود نشان از شکل گیری حس تعلق به مکان می باشد، که منجر به از دست رفتن ارتباط متقابل انسان با محیط خواهد شد؛ و مشکلاتی همچون گم گشتگی، بی ریشه بودن و عدم امنیت را در پی خواهد داشت. با این وجود تلاش چشمگیری در ایجاد بستر مناسب برای شکل گیری و ثبت خاطره انجام نمی پذیرد، بدین ترتیب پرداختن به کیفیت تعلق به حس مکان اهمیت می یابد. از عوامل موثر بر حس تعلق به مکان، فعالیت های جمعی جایگاه مهمی دارند؛ و از میان مراکز آموزشی، دانشکده ی هنر و معماری به جهت انجام فعالیت های کارگاهی و آتلیه ای این قابلیت را داراست از این رو، به عنوان نمونه طراحی دانشکده ی هنر و معماری انتخاب گردیده است.

Keywords:

دانشکده هنر و معماری , حس تعلق به مکان , خاطره انگیزی , هویت