ارزیابی برخی از روابط تجربی در پیش بینی ضریب پراکندگی طولی

ضریب پراکندگی طولی یک پارامتر مهم جهت پیش بینی انتقال آلودگی در آبراه هها میباشد. در حالت کلی ضریب پراکندگی طولی از آزمایش های ماده ردیاب برآورد میگردد. آزمایشهای این تحقیق در یک کانال آزمایشگاهی با بستر سنگریزهای، شیب طولی 0/001) و (0/007 و پنج دبی 7/5)، 11/5، 15/5، 20/5 و 25/5 لیتر بر ثانیه) انجام شد. با استفاده از منحنیهای رخنه اندازه گیری شده و به کارگیری روش بهینه سازی برازش منحنی با روش کمترین مربعات خطا (LSCFIT)1 ضریب پراکندگی طولی در بازه های مختلف از کانال محاسبه شد. منحنی های رخنه پیش بینی بر مبنای حل تحلیلی معادله جابجایی- پراکندگی کلاسیک بازتولید شدند. مقایسه منحنی های رخنه مشاهداتی و حل تحلیلی نشان داد که در حالت کلی استفاده از معادله ی کلاسیک جهت پیش بینی منحنی رخنه در رودخانه های طبیعی دقت کافی را ندارد. در ادامه با توجه به نتایج داده های آزمایشگاهی، ضرایب ثابت تعدادی از روابطه تجربی پیش بینی ضریب پراکندگی طولی اصلاح شدند. نتایج ارزیابی روابط تجربی اصلاح شده نشان داد که، دقت فرمولهای تجربی ارایه شده توسط Fischer در سال Marivoet 1967 و (1986) Craenenbroeck بنا به دارا بودن حداقل جذیر میانگین مربع خطا (RMSE =0/032) بهتر از سایر روابط تجربی میباشد.

Keywords:

آزمایش ماده ردیاب , منحنی رخنه , انتقال آلودگی , ضریب پراکندگی طولی