نقش اندازه بیشینه بعد سنگدانه و میزان ریز دانه مصرفی بر ویژگی های فیزیکی، مکانیکی و هیدرولیکی بتن متخلخل

توانایی ویژه بتن متخلخل برای نفوذ آب، امکان کاربرد این محصول را برای مدیریت رواناب های شهری افزایش داده است. به همین دلیل بتن متخلخل جایگزین مناسبی برای انواع سنگ فرش های غیر قابل نفوذ می باشد. از بتن متخلخل می توان برای بسیاری از برنامه های توسعه شهری مانند ساخت پارکینگ، پیاده رو، فضاهای سبز و ... استفاده کرد. با این حال دو ویژگی سرعت نفوذ جریان و مقاومت مکانیکی بتن متخلخل می تواند نوع و میزان کاربرد آن را محدود نماید. در تحقیق حاضر، اثرات اندازه بیشینه بعد سنگدانه (شامل 12/5 و 9/5 میلیمتر) و میزان حجم ریز دانه (شامل 5، 10 و 20 درصد) بر ویژگی های فیزیکی (تخلخل)، مکانیکی (مقاومت فشاری و هیدرولیکی (ضریب نفوذ پذیری بتن متخلخل مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج به دست آمده نشان میدهد که با افزایش قطر متوسط سنگدانه ها (که در اثر افزایش بیشینه بعد سنگدانه یا کاهش حجم ریزدانه اتفاق میافتد)، تخلخل و ضریب نفوذ پذیری افزایش ولی مقاومت فشاری کاهش می یابد. افزایش ضریب نفوذ پذیری در مقابل افزایش تخلخل به صورت یک رابطه نمایی می باشد. به طور مثال، با افزایش 5 درصدی تخلخل از 15 به 20 و 25 به 30 درصد، ضریب نفوذ پذیری به ترتیب به میزان 2 و 3 برابر افزایش یافت. همچنین مشاهده شد که منحنی دانه بندی بهینه در این پژوهش دارای قطر متوسط سنگدانه برابر 9/2 میلیمتر است. ضریب نفوذ پذیری در حالت بهینه برابر 230 میلیمتر بر ثانیه و مقاومت فشاری برابر 21/75 مگاپاسکال است.

Keywords:

بتن متخلخل , رواناب , نفوذ پذیری , مقاومت فشاری , دانه بندی