مداخله یا عدم مداخله: تبیین راهبرد ناتو در مدیریت بحران اوکراین

بحران ها هنگامی که وقوع می پیوندند اقداماتی از سوی کنشگران جهانی در مدیریت آنها صورت می گیرد که از جمله آنها می توان به سازمان ها اشاره کرد که در راس آنها شورای امنیت بعنوان مسیول اصلی حفظ صلح و امنیت بین الملل است. علاوه بر شورا برخی از سازمان ها مثل ناتو با دارا بودن سازوکارهای لازم براساس فصل هشتم منشور در زمینه مدیریت بحران ایفای نقش می کنند. ناتو بعد از آنکه در دوره بعد از جنگ سرد با بحران هویت مواجه شد کوشید تا با بهره گیری از سازوکارهای مختلف حوزه ماموریت خود را گسترش دهد و بقا و تداوم خود را تضمین کند. بر عهده گرفتن وظایفی در حوزه مدیریت بحران از جمله این سازوکارها و بقا و تداوم خود را تضمین کند. برعهده گرفتن وظایفی در حوزه مدیریت بحران از جمله این سازوکارهای بوده است بطوریکه ناتو در بحران های مختلفی همچون کوزوو، عراق، افغانستان و لیبی ایفای نقش کرده است اما در بحران هایی که در سال های اخیر رخ داده و همچون بحران اوکراین نقش فعالی نداشت. همین امر این سوال بر می انگیزد که ایفای نقش این نهاد در بحران ها از چه عواملی تاثیر می پذیرد. در پاسخ، این فرضیه مطرح می شود که ایفای نقش ناتو در بحران ها متاثر از تجربیات گذشته، اهمیت محل وقوع بحران و سیاست های قدرت های بزرگ است. یافته های پژوهش نشان می دهد که دستاوردهای محدود و هزینه های فراوان مداخله های قبلی، شرط گرفتن مجوز از شورای امنیت برای داخله در حالیکه روسیه بعنوان یکی از بازیگران اصلی بحران باعث شد تا ناتو در این بحران سیاست عدم مداخله را در پیش گرفته و در زمینه مدیریت بحران نقش فعالی نداشته باشد.

Keywords:

ناتو , بحران اوکراین , عدم مداخله , مدیریت بحران , برنامه اقدام هماهنگ