ارتباط نشانگرهای پروتیینی با مقاومت به بیماری پژمردگی فوزاریومی در برخی ژنوتیپ های عدس

به منظور ارزیابی مقاومت به قارچ بیماریزایFusarium oxysporum f.sp. Lentis در ژنوتیپ-های مختلف عدس و ارتباط آن با نشانگرهای پروتیینی، پژوهشی گلخانه ای و آزمایشگاهی روی 38 ژنوتیپ عدس انجام شد. تجزیه واریانس صفات مورد مطالعه به صورت آزمایش فاکتوریل با دو سطح برای فاکتورAشرایط بدون بیماری و شرایط آلودگی به بیماری و 38 سطح ژنوتیپ برای فاکتورBدر قالب طرح پایه کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. یادداشتبرداری در هفته چهارم و هشتم پس از مایهزنی صورت گرفت که میانگین درصد مرگ و میر بوتهها در هفته هشتم بیشتر از هفته چهارم بود. مقایسه میانگین صفات مورد مطالعه با استفاده از روش LSD در سطح احتمال یک درصد نشان داد که میانگین های آنها در گروههای آماری مختلف قرار دارند. با توجه به نتایج حاصل از تجزیه خوشه ای، ژنوتیپ های مورد مطالعه به سه گروه مجزا تقسیم شدند که میانگین درصد مرگ و میر متفاوتی داشتند. نتایج حاصل از تجزیه پروتیینهای محلول در آب و نمک نشان داد که میانگین تنوع ژنتیکی برای تمام مکان های ژنی برابر 0.34 و میانگین شاخص شانون 0.5 است. در تکنیک SDS-PAGEبرای پروتیینهای ذخیرهای بذر، ژنوتیپ ها در تجزیه خوشه ای به سه گروه تقسیم شدند. تجزیه رگرسیون داده های حاصل از پروتیین های محلول در آب و نمک با صفات مورفولوژیکی نشان داد که ضریب رگرسیون بین صفات درصد مرگ و میر در هفته چهارم و هشتم با نشانگر 12 در سطح احتمال یک درصد معنیدار است. نشانگرهای 4 و 12 به دلیل داشتن ارتباط با بیش از یک صفت به عنوان موثرترین نشانگرها شناسایی شدند. به نظر میرسد در برنامههای اصلاحی برای بررسی مقاومت به این بیماری، علاوه بر در نظر گرفتن صفات مهم مورفولوژیکی، از نشانگرهای پروتیینی نیز میتوان بهره گرفت.

Keywords:

پژمردگی فوزاریومی , عدس , مقاومت , نشانگر پروتیینی , Fusarium