بررسی رابطه بین خودتنظیمی هیجانی و هوش معنوی با کیفیت زندگی مادران دارای کودکان کم توان ذهنی (مطالعه موردی: مادران دارای کم توان ذهنی در شهر کاشان)

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه هوش معنوی و خودتنظیمی هیجانی با کیفیت زندگی مادران دارای کودکان کم توان ذهنی در شهر کاشان بود. پژوهش از لحاظ هدف، کابردی و از لحاظ شیوه گردآوری و تحلیل داده ها، توصیفی- همبستگی بود. جامعه اماری پژوهش عبارت است از تمامی مادران دارای کودک کم توان ذهنی شهر کاشان بود. که در این پژوهش 60 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه هوش معنوی بدیع و همکاران ( 1389 )، خودتنظیمی گراتس ( 2004 ) و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL- BREF) استفاده شد. روایی پرسشنامه ها با استفاده از روایی محتوایی و پایایی آنها از طریق ضریب آلفای کرونباخ بررسی و مورد تایید قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج نشان داد، بین هوش معنوی و کیفیت زندگی مادران دارای کودک کم توان ذهنی رابطه معناداری وجود دارد. در ضمن بین خودتنظیمی و کیفیت زندگی مادران دارای کودک کم توان ذهنی رابطه معناداری وجود دارد. همچنین یافته ها نشان داد بین هوش معنوی، خودتنظیمی با کیفیت زندگی مادران دارای کودک کم توان ذهنی رابطه معناداری وجود دارد.

بررسی رابطه بین خودتنظیمی هیجانی و هوش معنوی با کیفیت زندگی مادران دارای کودکان کم توان ذهنی (مطالعه موردی: مادران دارای کم توان ذهنی در شهر کاشان) Keywords:

هوش معنوی , خودتنظیمی , کیفیت زندگی , مادران و کودکان کم توان ذهنی