اقرار مبتنی بر شکنجه در حقوق کیفری ایران و اسناد بین المللی

شکنجه یکی از شدیدترین جرایم، در حقوق داخلی ایران و اسناد بین المللی به شمار می رود. این سوال مطرح است که، ماهیت اقرار مبتنی بر شکنجه در حقوق کیفری ایران و اسناد بین المللی چگونه است در پاسخ بیان شده است که، براساس اصول، قواعد و اسناد بین المللی، منطقه ای و داخلی اقرار ناشی از شکنجه باطل بوده و قابلیت طرح در محاکم را ندارد. قرار دادن شکنجه در سیاهه قانونی جرایم و وضع مجازات برای مرتکب آن مسیولیت حتمی دولت است. امروزه براساس قوانین اساسی بیشتر کشورهای دنیا، ارتکاب شکنجه، به خصوص برای اخذ اقرار، اعتراف یا اطلاع ممنوع است. قانون اساسی ایران نیز همسو با قوانین دیگر کشورهای جهان و معاهدات بین المللی و البته نظر مشهور فقهای شیعه، موضع مشابهی را اتخاذ کرده است. هدف این پژوهش تحلیل، تبیین، شناخت و ارزیابی ماهیت حقوقی اقرار مبتنی بر شکنجه در حقوق کیفری ایران و اسناد بین المللی می باشد. روش تحقیق حاضر توصیفی تحلیلی و اطلاعات به صورت اسنادی کتابخانه ای از طریق فیش برداری گردآوری شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد در حقوق کیفری ایران، اسناد بین المللی جهانی و منطقه ای اقرار ناشی از شکنجه فاقد اعتبار و باطل بوده و ممنوعیت شکنجه و رفتارهای مشابه بطور مطلق پذیرفته شده است.

Keywords:

شکنجه , اقرار , جرم , حقوق کیفری , اسناد بین المللی