تاثیر اقلیم بر وضعیت بیابان زایی در دو مدل MICD و DIS4ME

آب، هوا و خاک سه عنصر اصلی زندگی انسان بوده که تداوم حیات مستلزم حفاظت و نگه داری صحیح از آن هاست. افزایش بیش از حد، میل دستیابی به منابع طبیعی، خدمات اکولوژیک و استفاده از آن در جهت رفع نیازهای انسانی، علاوه بر تخریب عرصه های طبیعی موجب ناپایداری جوامع، تنش های سیاسی، بحران غذا و تهدید جدی برای حال و آینده بشر در مقیاس های محلی، منطقه ای و جهانی خواهد شد. تخریب اراضی، آسیب پذیری زیرساخت های حیاتی - اجتماعی و روش ارزیابی آن می تواند به عنوان ابزاری در توسعه پایدار یک جامعه بسیار مفید واقع شود. امروزهضرورتشناختدقیق ترعواملو مکانیسم هایموثردروقوعپدیده تخریب اراضی وبیابان زاییبمنظور مدیریتوبرنامه ریزی صحیحواصولیمناطقخشک و نیمه خشک بیشازپیشاحساسمی شود.معیار اقلیم در دو مدل MICD و DIS4ME وضعیت بیابان زایی این منطقه بررسی گرددنتایج حاصل نشان می دهد در مدل MICD، نزدیک به 60 درصد منطقه دشت میاندوآب در کلاس شدید، و در مدل DIS4ME که از طریق میانگین هندسی معیارهای موثر بدست آمده نشان می دهد82 درصد منطقه در کلاس شدید تا بحرانی قرار دارد.

Keywords:

اقلیم , بیابان زایی , توسعه پایدار , دشت میاندوآب , MICD , DIS4ME