بررسی پتانسیل ها و تنگناهای روستایی در جهت توسعه پایدار (مطالعه موردی: روستای حسین آباد از توابع شهرستان فلاورجان)

مشارکت های روستایی در پیش برد برنامه ها و فعالیت های اقتصادی و اجتماعی، یکی از سیاست های محوری توسعه و نظام برنامه ریزی مدیریت روستایی است. توسعه پایدار مولفه های مختلف زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی، مدیریتی و فرهنگی را در بر می گیرد که مهم ترین رکن رسیدن ه توسعه پایدار، توسعه براساس روش مشارکتی می باشد که باعث حرکت و رشد به سوی بهبود و ارتقاء بحران وضع کنونی به شرایط مطلوب تر اجتماعی و اقتصادی می شود. در حال حاضر بسیاری از روستاهای کشور ایران علی رغم دارا بودن قابلیت های زیاد در توسعه فضاهای موجود، دارای نشانه هایی از توسعه نیافتگی و محرومیت از گردشگر می باشند که با توجه به پتانسیل های موجود در آن ها، می توان زمینه های ایجاد اقامتگاه های بوم گردی و کلبه های روستایی را برای جذب گردشگر ایجاد کرد. هدف از این پژوهش بررسی پتانسیل ها و تنگناهای روستای حسین آباد از توابع شهرستان فلاورجان اصفهان در جهت توسعه پایدار است که نتایج این پژوهش نشان می دهد این محرومیت و تنگناها حاصل زیرساخت های ارتباطی (جاده و معابر) و عدم توجه سکنه به نظر مسیولین و فقدان مشارکت های محلی می باشد که باعث نادیده گرفته شدن بسیاری از پتانسیل های روستا در جهت جذب گردشگر و در نتیجه تخریب پتانسیل ها و کسب درآمد برای روستاییان شده است.

Keywords:

اصفهان , روستا حسین آباد , تنگاها و پتانسیل ها , توسعه پایدار , اقامتگاه بوم گردی