نقش واسطه ای خودکنترلی در ارتباط با طرح واره های ناسازگار اولیه و راهبردهای مقابله ای

پژوهش حاضر به بررسی نقش واسطه ای خودکنترلی در ارتباط با طرحواره های ناسازگار اولیه و راهبردهای مقابلهای در دانشجویان کارشناسی ارشد رشته روانشناسی دانشگاه آزاد یزد پرداخته است. حجم نمونه 120 نفراست که بهشیوه نمونه گیری تصادفی مرحله ای و با استفاده از جدول مورگان انتخاب شده اند. ابزارهای اندازه گیری عبارتبودند از پرسشنامه مقیاس خود کنترلی تانجی و همکاران ( 2004 )، پرسشنامه سبک های مقابله با استرس اندلروپارکر( 1990 ) و پرسشنامه فرم کوتاه طرحواره ناسازگار اولیه یانگ (SQ) بر اساس یافته های پژوهش، بین طرحواره های ناسازگار و خرده مقیاس های مساله مدار و هیجان مدار سبک های مقابله با استرس رابطه معنی داری وجود دارد کهاین رابطه با توجه به مقدار ضرایب همبستگی آن معکوس است و بین مقیاس اجتنابی سبک های مقابله با استرس وطرح واره های ناسازگار با توجه به سطح معنی داری آزمون رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد، بین خود کنترلی وطرحواره های ناسازگار رابطه ی معنی داری وجود دارد و این رابطه بصورت معکوس می باشد، بین خود کنترلی و سبک-های مقابله با استرس تنها مقیاس مساله مدار با متغیر خود کنترلی دارای رابطه معنی داری است و بین مقیاس هایهیجان مدار و اجتنابی با خود کنترلی رابطه معناداری وجود ندارد. در ارتباط طرحواره های ناسازگار اولیه و راهبردهایمقابله ای در دانشجویان، طرحواره های ناسازگار اولیه هم بطور مستقیم و هم بطور غیر مستقیم از طریق متغییرخودکنترلی، با راهبرد مقابله ای ارتباط دارد.

Keywords:

طرحواره , طرح واره های ناسازگاراولیه , راهبردهای مقابله , خودکنترلی