بررسی اثربخشی آموزش گروهی کنترل خشم به شیوه (عقلانی، رفتاری، عاطفی) بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان دختر دبیرستانی منطقه 8 تهران

هدف تحقیق حاضر بررسی اثربخشی آموزش گروهی کنترل خشم به شیوه (عقلانی، رفتاری، عاطفی) بر کاهش پرخاشگری دانشآموزان دختر دبیرستانی منطقه 8 تهران بوده است. این تحقیق به روش نیمه تجربی انجام و روش پژوهش از نوع طرح پیش آزمون پسآزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری آن شامل تعداد 30 نفر از دانش آموزان دختر دوره متوسطه در قالب دو گروه 15 نفریآزمایش و کنترل یوده است که گروه آزمایش تحت 8 جلسه آموزش گروهی کنترل خشم قرار گرفته است. ابزار پژوهش پرسشنامهپرخاشگری (AGQ) آرنولد اچ باس و پری و استفاده از پروتکل آموزش گروهی کنترل خشم بوده و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس، یومان ویتنی و آزمون T بهره گرفته شده بود. یافته ها نشان داد آموزش های گروهی کنترل خشم به شیوه عقلانی، رفتاری و عاطفی بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان دختر با سطح معنی داری کمتر از 0/05 و F(1.27)=24/254 موثر است. تفاوت معنی داری بین دو گروه کنترل و آزمایش در پرخاشگری با انجام 8 جلسه آموزش گروهی کنترل خشم برای دانشآموزان پرخاشگر ایجاد شد. همچنین رابطه معنی داری بین آموزش گروهی کنترل خشم به شیوه (عقلانی، رفتاری، عاطفی) با کاهشکینه توزی دانش آموزان دختر دبیرستانی با سطح معنی داری کمتر از 0/01 و (T=63/972) و رابطه معنی داری بین آموزش گروهی کنترل خشم به شیوه (عقلانی، رفتاری، عاطفی) با کاهش تهاجم دانش آموزان دختر دبیرستانی با سطح معنی داری کمتر از 0/01 و (T=64/884) و همچنین رابطه معنی داری بین آموزش گروهی کنترل خشم به شیوه (عقلانی، رفتاری، عاطفی) با کاهش خشم دانش آموزان دختر دبیرستانی با سطح معنی داری کمتر از 0/05 و (T=62/111) وجود داشت. در نتیجه مشخص شد آموزش گروهیکنترل خشم به شیوه (عقلانی، رفتاری، عاطفی) بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان دختر دبیرستانی تاثیر گذار می باشد.

Keywords:

پرخاشگری , آموزش گروهی کنترل خشم , تهاجم , کینه توری , خشم