تصور خدا و نقش آن در معناشناسی اوصاف الاهی

در ادیان توحیدی، خدا با اوصافی نظیر قادر/عالم/خیرخواه مطلق توصیف می شود. در این بین، اختلافاتی در معناشناسی این اوصاف ظهور کرده است. در این نوشتار سعی خواهد شد تا با توجه به تصور سنتی خدا ، شیوه ای برای معناشناسی اوصاف مذکور ارایه گردد. در این شیوه از معناشناسی، تصور خدا به عنوان موجود مطلق تحلیل می شود به خدا به عنوان موجود کامل حداکثری. پس از آن، در تبیین مفهوم مطلقا برخوردار از قدرت/علم/ خیرخواهی با تمسک به تصور موجود کامل حداکثری روشن می شود که خدا، باید این اوصاف را به نحوی داشته باشد که امکان تصور برتری موجودی دیگر نسبت به خدا منتفی باشد. این در صورتی ممکن است که خدا، این اوصاف را به صورت ضرورت بالذات یا بسیط و یا تغییرناپذیر دارا باشد. در نتیجه، در معناشناسی اوصاف خدا، باید شرط ضرورت بالذات یا بساطت و یا تغییر ناپذیری را مد نظر قرار داد؛ به طوری که هر گونه معناشناسی دیگری جز این، با تصور خدا ناسازگار است.

Keywords:

اوصاف انسانی مابعدالطبیعی , تصور سنتی خدا , موجود مطلق , موجود کامل حداکثری , پیش زمینه معنایی