ساخت کمپلکس نانوذره ویروسی/ هرسپتین با استفاده از لینکرهای شیمیایی و ویروس ایکس سیب زمینی

Publish Year: 1392
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 492

This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_IJBD-6-3_002

تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397

Abstract:

در سالهای اخیر نگرشی نو در جهتی غیر از بیماری زایی در ویروسها سبب شد، که از این ذرات در علم نانوتکنولوژی استفاده شود. به منظور کاهش عوارض جانبی دارو و کاهش هزینه های درمانی، استفاده از نانوذرات در هدفمند کردن مسیر اثر دارو وارد علوم پزشکی شده و جایگاه ویژهای را در درمان بیماریها از جمله سرطان به خود اختصاص داد. از جمله مزایای نانوذرات ویروسی میتوان به سازگاری طبیعی، استراتژی تکثیر خودکفا و بهینه، قابلیت تجزیه و بالاخص قابلیت خالصسازی ارزان آنها اشاره کرد. یکی از موارد استفاده از این نانوذرات ساخت کمپلکس نانوذره ویروسی/هرسپتین است.هرسپتین دارویی است که در درمان گروهی از بیماران مبتلا به سرطان پستان (HER2+) استفاده میشود.روش بررسی: در این تحقیق هرسپتین با کمک لینکر شیمیایی EDC/Sulfo-NHS به نانوذرات رشته ای ویروس ایکس سیب زمینی متصل گردیده و نانوذره ویروسی دارویی ساخته شده با استفاده از تکنیکهای SDS-PAGE، Western blot، ELISA، Zetasizer و میکروسکوپ الکترونی بررسی شد.یافته ها: در آزمون SDS-PAGE و Western blot تشکیل باند 82 کیلودالتون دال بر اتصال پروتیین پوششی 27کیلودالتونی ویروس ایکس سیبزمینی با باند سنگین آنتیبادی مونوکلونال هرسپتین با وزن مولکولی 55 کیلودالتون بود.آزمون الیزای طراحی شده اتصالات نانوذره ویروسی به آنتیبادی هرسپتین را نشان داد. در بررسی بار الکتریکی ذرات بوسیله دستگاه Zetasizer، ذرات کنژوگه بار الکتریکی -7/05 ، ذرات ویروس ایکس سیبزمینی -21/4 و هرسپتین -1/48 را نشانداد. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده در این تحقیق نشان داد که نانوذره ویروس/ هرسپتین بعد از تهیه، ساختار رشتهای خود را حفظ کرد. استفاده از این ذرات قادر به کاهش دوز مصرفی دارو و در نتیجه کاهش اثرات جانبی ناشی از دارو میشود.

Authors

ندا اسفندیاری

دانشجو دکتری، گروه گیاه پزشکی، دانشگاه تهران

مینا کوهی حبیبی

دانشیار، گروه گیاه پزشکی، دانشگاه تهران

مسعود سلیمانی

دانشیار، گروه هماتولوژی دانشکده پزشکی، دانشگاه تربیت مدرس

محسن کریمی ارزنانی

استادیار، گروه پزشکی مولکولی انیستیتو پاستور ایران