بررسی شاخص های حکمروایی خوب شهری در توسعه پایدار شهرها

مسایلی همچون رشد روز افزون جمعیت شهری، شهری شدن جوامع، جهانی شدن و ضرورت پاسخگویی و شهروندمداری، مدیران و تصمیم گیران را به سوی بهره گیری از روش های مطلوب در زمینه مدیریت شهری سوق داده است، حکمروایی خوب که به عنوان یک واژه مدیریتی و جامعه شناسانه شناخته شده است، یک نظام هدفمند برای اداره شهرها بصورت مشارکتی و تصمیم گیرانه را در بر می گیرد . درچند دهه اخیر حکمروایی خوب شهری به عنوان اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت نظام پیچیده وچند سطحی امروزه شهرها مطرح شده است که محوریت این رویکرد درمدیریت شهری، برمبنای توسعه ای مردم سالار و برابر خواهانه، برای تاثیرگذاری تمامی نیروهای ذی نفع و ذی نفوذ دراداره امور شهرها و همچنین پاسخگویی به تمامی نیازهای این گروه هاست. از سوی دیگر توسعه پایدار شهری نیز به عنوان رویکردی مهم با لزوم بکارگیری اهرم های اساسی توسعه پایدار در ابعاد( اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی شهرها ) در طراحی و تبیین خطی مشی راهبردی نهادهای تصمیم گیری در سطوح مختلف ، در حوزه های شهری میتواند در کنار حکمروایی شهری خوب ، شهر را به سوی مدیریت بهینه و توسعه پایدار شهری درکنار مشارکت های شهروندی سوق دهد. بنابراین در این مقاله به بررسی شاخص های اساسی حکمروایی خوب و توسعه پایدار به عنوان دو عنصر اصلی در برنامه ریزی شهری و مدیریت شهری در ایران می پردازیم .

Keywords:

شاخص , حکمروایی خوب , شهر , توسعه پایدار