اصول استفاده از تکنیک های معماری سبز در طراحی فضای معماری اثر آن در زندگی شهری

امروزه در دنیا تلاش های زیادی در این راستا صورت گرفته است. از اختصاص جوایز ارزنده به ساختمان های سبز گرفته تا سرمایه گذاری روی طرح هایی که بعضا برخی از آنها پروژه هایی عظیم شگفت انگیزند. معماری سبز را بیشتر با اصطلاح معماری پایدار می شناسیم؛ اصطلاحی کلان که به شرح تکنیک هایی در طراحی معماری می پردازد که همسو با نگرش های زیست محیطی بوده با ایده احترام به طبیعت شکل گرفته است.معماری سبز، در حقیقت روند تازه یی نیست؛ چرا که در بسیاری از تمدن های باستانی معماری های سنتی از جمله معماری سنتی ایران به صورتی بنیادین وجود داشته است. همچنین نمونه بارز سیستماتیک آن را می توان در علم فنگ شویی یا همان هنر چیدمان چینی دید.امروزه در پی پیامدهای منفی جهان صنعتی، نظیر آلودگی روزافزون هوا محیط زیست، کاهش منابع طبیعی بحران انرژی، حفظ پاسداری از منابع طبیعی جهان به یکی از مهم ترین دغدغه های انسان عصر حاضر تبدیل شده است.اما معماری سبز با جست جوی راهی برای به حداقل رساندن اثرات منفی ساختمان ها بر محیط زیست در حقیقت تلاشی است برای هم آوایی همسویی با طبیعت از طریق افزایش کارایی بهینه سازی در مصرف مصالح، انرژی گسترش فضا.بدین ترتیب در معماری سبز به جای دشمنی با طبیعت، انرژی های آن را مهار کرده به بهترین شکل در ساختمان ها مورد استفاده قرار می گیرد. دستیابی به چنین هدفی با اندک نگرشی ممکن می شود. به عنوان مثال در یک ساختمان سبز همراه با طبیعت از مواد مصالحی استفاده می شود که برای طبیعت زیان نداشته نه تنها آن را آلوده نمی کند، بلکه قابل برگشت به چرخه طبیعت است. ساختمانی که با استفاده از مصالح پیرامون خود در عین حال به گونه یی مستحکم بنا شده باشد، خود جزیی از طبیعت می شود. در استقرار چنین ساختمانی، فراهم کردن دسترسی آسان به حمل نقل عمومی از جمله دوچرخه پیاده رو مناسب مدنظر قرار می گیرد؛ چرا که بدین ترتیب استفاده از اتومبیل به حداقل خواهد رسید.

Keywords:

معماری سبز , تکنیک , زندگی شهری , طراحی