تجلی مفهوم حرکت در هنرهای شعر و معماری ایرانی

معماران ایرانی در جهت خلق فضا از مهارت ها، عناصر و یا ابزار هایی خاصی جهت خلق فضا استفاده می کردند. در این زمینه با هنرهای دیگر بالاخص شعر مشترک بوده اما با هم تفاوتهایی دارند، شاعر ، معمار و دیگر هنرمندان در ابزار خلق فضا با هم متفاوت بوده اند اما می توان گفت در واژگان بیان معانی با هم اشترکاتی داشته اند که این واژگان را می توان آهنگ، وزن نام برد . البته در این بین معماری در میان دیگر هنر ها زبانی قوی تر و گویا تر داشته چرا که توانایی خلق فضای حقیقی و عینی داشته، در حالیکه شعر فضایی انتزاعی را خلق می کرده است. حرکت در معماری در دو دسته کلی جای می گیرد که شرط لازم هر دوی آنها مولفه نور و زمان می باشد که شخص برای شناخت و ارزیابی فضا در پیوستگی با مکان و فضا نیاز دارد. پس شخص، مکان و فضا سه موجودیتی هستند که در تاثیر گذاری و تاثیر پذیری متقابل صورت مساله را برای ما تعریف می کنند. شخص در حین حرکت در مکان معیارهایی چون توالی فضایی و تداوم فضایی را در جهت شناخت فضا برای خود برمی گزیند. در این پژوهش با روش تحقیق کیفی و گردآوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای در زمینه حرکت در معماری و شعر عرفانی و اشتراکات بین آنها می پردازد. در کلام آخر اینکه که معماری ایرانی خلق شده توسط معماران عارف و آشنا به شاعران زمان که به خلق فضا می پرداختند سعی در ترغیب انسان به حرکت و کشف و شهود برای شناخت محیط و درک زیبایی های آن که تاکید بر زیبایی عینی است که به شناخت خداوند در نهایت شناخت خود منجر می شود بوده اند.

Keywords:

شعر , معماری , فضا , حرکت , توالی فضایی , تداوم فضایی .