بررسی آیین مرگ در مثنوی مولانا و دیوان عطارنیشابوری

بی تردید مرگ و مرگ اندیشی همواره هسته ی مرکزی اندیشه ی شاعران، نویسندگان، عرفا و اندیشمندان در طول تاریخ بودهاست به همین علت در ادبیات فارسی سهم عظیمی از آثار به مرگ تعلق دارد.شاعران عارفی مانند عطار و مولوی پیوسته مرگ رادرآثارشان ستوده اند و معتقدند کسی را یارای گریز از مرگ نیست.در این پژوهش مرگ درآثار هر دو شاعر بررسی شده و هر یکبه صورت مقوله ای ومستقل به مسایل مختلف آن می پردازد از جمله: تعریف مرگ،انواع مرگ، مرگ اختیاری، مرگ معنوی، نیازو فقر، رابطه ی مرگ و عشق، چگونگی مرگ و همگانی بودن آن بحث می شود.با مقایسه ی مولوی و عطار مشخص می شود کهنقطه ی اشتراک ایشان در این مورد، مرگ معنوی یا مرگ ارادی می باشد.اما تفاوت آن ها در این می باشد که مولوی در مساله یمرگ بسیار طرب انگیز و آماده است و مرگ را شیرین تر از شهد عسل می خواند وتردیدی نسبت به آن ندارد ولی عطار با وجوداینکه از مرگ نمی هراسد و معتقد به مرگ معنوی نیز می باشد، لحظاتی را که به یاد مرگ می افتد غمگین و محزون است و آرزومی کند که کاش پا به این دنیا نمی گذاشت.

Keywords:

عرفان , عطارنیشابوری , مثنوی , مرگ , مولوی