بررسی جواز یا عدم جواز اعتصاب در حکومت اسلامی
Publish place: Transcendent Policy، Vol: 5، Issue: 18
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 434
This Paper With 20 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_SMP-5-18_007
تاریخ نمایه سازی: 5 خرداد 1398
Abstract:
اعتصاب امری است که در هر جامعه ای از دیرباز تاکنون به عنوان ابزاری برای نیل به حقوق بیشتر در برابر حکومتها به کار برده می شود. عکس العمل حکومت ها در برابر این پدیده ی اجتماعی در طول تاریخ، بیشتر نگرشی توام با واهمه و نارضایتی است و به این دلیل در قوانین فعلی کشورها جواز آن دارای ابعاد ضد و نقیض و اجمال و ابهام است. در حکومت اسلامی نیز از نظر فقهی باید مشروعیت اعتصاب یا عدم آن را تعیین تکلیف نمود تا مبنایی برای سیاستگذاری و تدوین قوانین در این زمینه بهدست آید. به نظر می رسد اعتصاب در حکومت اسلامی بر اساس اصل حلیت، اصل برایت، اصل آزادی و در مواردی به استناد قواعدی چون نصح الایمه، اهتمام به امور مسلمین و امر به معروف و نهی از منکر جایز باشد؛ ولیکن برخی شرایط بنابر برخی ادله این جواز را تحدید می نمایند. این ادله در اصل به اصل حفظ نظام بازمیگردد؛ همچنین به کیفیت معاهدات بین حکومت و اعتصاب کنندگان که به نوعی از ادله ی حقوق خصوصی است. در این نوشتار با رجوع به منابع کتابخانه ای و با روش توصیفی-تحلیلی به این مهم پرداخته خواهد شد.
Keywords:
Authors
محسن ملک افضلی اردکانی
دانشیار جامعه المصطفی
مرتضی مطهری فرد
کارشناس ارشد فقه سیاسی و دانشجوی دکترای فقه و حقوق جزا دانشگاه آیت الله حایری میبد
علیرضا گلشنی
دکترای علوم سیاسی و دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی شهرضا