بررسی معیارها و بن مایه مکانیابی در معماری

مکانیابی فعالیتی است که قابلیت ها و توانایی های یک منطقه یا ناحیه شهری را از لحاظ وجود زمین مناسب و کافی برای کاربردهای خاص مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. شاخص های مورد استفاده در مکان یابی نسبت به نوع کاربرد، متفاوت هستند اما همه آن ها در جهت انتخاب مکان مناسب همسو می شوند. استفاده از این شاخص ها نیاز به داشتن اطلاعات صحیح و کامل از مکان دارد و دستیابی به اطلاعات، نیازمند تحقیقات گسترده و جامعی است که پس از تجزیه و تحلیل اطلاعات، جمع آوری شده و با ارزیابی آن ها، امکان تصمیم گیری وجود دارد. محققین در این مقاله ضمن بررسی توده- فضا وساختارها در معماری به تدقیق و بررسی معیارها و بن مایه مکانیابی در معماری پرداخته اند. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی بوده و با بهره گیری از منابع و اسناد کتابخانه ای سعی در بررسی مولفه ها و شاخص های موضوع مورد بحث دارد. این مقاله در نهایت چنین نتیجه گیری می کند که؛ در ارتباط با استفاده از حس مکان در معماری(رویکرد شناخت شناسی)، که دلبستگی به مکان، وابستگی به مکان و هویت مکان اجزای آن هستند، با حضور افراد در فضا طراحی شده و با گذشت زمان ایجاد می شود و برای شکل گیری آن، به حضور انسان در فضا و تجربه فضای ساخته شده احتیاج می باشد. روش های مکان یابی توسعه شهری با توجه به موقعیت مکانی یا جغرافیایی، وسعت و اندازه توسعه و نوع کاربری های پیشنهادی از همدیگر متمایزند. چنان که مکانیابی یک نوع کاربری خاص مدنظر باشد، مکان بهینه باید همراه با شرایط و وضعیت کاربری های همجوار و احانای برخی پیشنهادهای تغییر کاربری ها در جهت هماهنگی و همخوانی با کاربری مکان یابی شده، ارائه شود.

Keywords:

پدیدار شناسی , مکان , فضا , مکانیابی , معماری