مروری بر روشهای مبتنی بر اعتبار جهت وادار ساختن گره ها به همکاری در شبکه های سیار موردی

شبکه های سیار موردی ، مجموعه ای از گره های متحرک می باشد که به وسیله پیوند های بی سیم به یکدیگر متصل شده اندو به خودی خود پیکربندی شده و زیر ساخت مشخصی ندارند به طوری که گره ها می توانند آزادانه و به صورت تصادفی در هر جهتی در حرکت باشند. شبکه های سیار موردی نا متمرکز هستند و بنابراین همه فعالیتهای شبکه توسط خود گره ها انجام می گیرد و هر گره در حالی که به عنوان یک کاربر انتهایی رفتار می کند به عنوان گره ای که بسته های مربوط به گره های دیگر را نیز رله می کند، عمل می کند. به منظور رله کردن بسته های تولید شده توسط سایر گره ها،گره های میزبان باید بتوانند به خوبی یک مسیر یاب ،عملیات مسیر یابی را انجام دهند و در عملیات شبکه با یکدیگر همکاری نمایند.فرض اینکه همه گره ها در عملیات ارسال و مسیر یابی همکاری می کنند بسیارخوشبینانه است زیرا بعضی از گره ها تمایل ندارد که توان CPU عمر باتری و یا پهنای باند خود را برای انتقال اطلاعات گره های دیگر مصرف کند. این نوع گره ها که گره های خودخواه نام دارند از شبکه وسرویسهای آن استفاده می کند، اما همکاری و تعاون با دیگر گره ها ندارد و توان باتریشان را فقط برای ارتباطات خودشان حفظ می کند.در این مقاله ما ضمن معرفی اجمالی شبکه های سیار موردی وموضوع همکاری در این شبکه ها ،به معرفی روشهای مبتنی بر اعتبار جهت وادار ساختن گره ها به همکاری در شبکه های سیار موردی خواهیم پرداخت .

Keywords:

شبکه های سیار موردی , وادار ساختن به همکاری , گره های خود خواه , اعتبار