اثربخشی درمان مبتنی بر واقعیت درمانی بر میزان خودناتوان سازی افراد مبتلا به درد مزمن

هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی درمان مبتنی بر واقیت درمانی بر میزان خودناتوان سازی افراد مبتلا به دردمزمن شهر تبریز بود. این پژوهش به صورت شبه تجربی بود که در آن از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. نمونه پژوهش 40 آزمودنی بود که از میان افراد مبتلا به درد مزمن شهر تبریز انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش)واقعیت درمانی( و گواه گمارده شدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش به مدت 12جلسه 2 ساعته تحت واقعیت درمانی قرار گرفتند. در طی این مدت گروه کنترل هیچ نوع مداخلهای دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس خودناتوان سازی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. داده های پژوهش با روش تحلیل کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معنی داری بین دو گروه نشان داد. یافته ها حاکی از آن بود که واقعیت درمانی در کاهش خودناتوان سازی افراد مبتلا به درد مزمن اثربخش است.

Keywords:

واقعیت درمانی , خودناتوان سازی , درد مزمن