بررسی نقش پارامترهای الکتروریسی روی الیاف ژلاتین قابل کاربرد به عنوان داربست

نیاز گسترده دنیای پزشکی به اعضای اهدایی برای بیمارانی که در عملکرد یکی از اعضایشان دچار مشکل شده اند و یا یکی از اعضایشان کاملا از کار افتاده باشد، محققان را به فکر ترمیم اعضا با بهره گیری از علم مهندسی بافت انداخت. در علم مهندسی بافت برای ترمیم عضو، در ابتدا داربست ها از مواد مختلف خصوصا پلیمرها تولید می شوند که بایستی با توجه به بافت مورد نظر دارای خواصی از جمله خواص بیولوژیک و مکانیکی مناسب باشند. الکتروریسی یکی از راه های ارائه شده برای تولید داربست ها می باشد. در الکتروریسی پارامترهای گوناگونی از جمله غلظت محلول یا مذاب پلیمر، شرایط محیطی، فاصله سوزن سرنگ تا جمع کننده، سرعت تغذیه حجمی و ولتاژ اعمالی اثرگذار است که برای رسیدن به پارامتر بهینه و الیاف با مورفولوژی و خواص مکانیکی دلخواه باید این پارامترها کنترل شود. در این تحقیق، محلول ژلاتین و استیک اسید به عنوان مواد منتخب برای داربست رگ خونی بررسی شده اند؛ محلول ژلاتین با غلظت های (%wt./v) 12 با استیک اسید خالص (%wt./v) 12 با استیک اسید 91% و (%wt./v) 15 با استیک اسید خالص تهیه شد و با سه سرعت تغذیه حجمی ((0.5, 1, 1.5 (ml/h) و سه ولتاژ 11، 13 و 15 کیلو ولت در فاصله های 15cm و 10cm در شرایط محیطی ثابت الکتروریسی شدند. سپس از نمونه های الکتروریسی شده توسط میکروسکوپ الکترونی SEM عکس برداری شد و پارامترهایی از جمله قطر الیاف، کیفیت الیاف، عیوب و مورفولوژی کلی الیاف بررسی و با یکدیگر مقایسه گردید. الکتروریسی در سرعت تغذیه 1.5(ml/h) الیاف با خواص نامطلوب به وجود آورد. تغییر ولتاژ تاثیر چندانی در اندازه الیاف ندارد و طبق نتایج استفاده از آب به همراه اسید سایز الیاف را به شدت ریز می کند و افزایش سرعت تغذیه حجمی احتمال تشکیل عیوب از جمله گره ها و قطر الیاف را افزایش می دهد. همچنین افزایش غلظت سبب افزایش قطر می شود. فاصله تاثیر بیشتری روی کیفیت الیاف دارد که طبق آزمایش فاصله 10cm برای این محلول ها مطلوب بوده است.