برنامه ریزی فضایی راهبردی، رویکردی نوین در عرصه برنامه ریزی شهری و منطقه ای

با ورود برنامه راهبردی، به برنامه های مرتبط با مکان در کلیه سطوح ملی، منطقه ای، شهری و محلی، تحولی بنیادین در پارادایم های غالب برنامه ریزی ارائه گردید. برنامه ریزی فضایی راهبردی، فرآیندی اجتماعی فضایی قابل تغییر و اتحادبخش است که ترجیحا توسط بخش عمومی راهبری می شود و از خلال آن چشم اندازها، اقدامات عملی مرتبط با هم و ابزارهای اجرایی تولید می شود که آنچه هست و آنچه باید بشود را از یک فضا شکل می دهند. در پارادایم جدید برنامه ریزی فضایی راهبردی با تاکید بر اجرای برنامه ها و استفاده از راهکارها و فنون جدید در فرایند تدوین برنامه ها به هر چه محقق تر شدن برنامه ها و اجرایی بودن آنها تاکید ویژه شده و تلاش گردیده است تا فاصله بین چشم اندازها، اهداف، راهبردها و سیاست ها و اجرای آنها در واقعیت تا حد امکان کاهش یابد. در این پژوهش سعی شده است با نگاهی تحلیلی، به برررسی نگرش های موجود، عناصر کلیدی و الزامات برنامه ریزی فضایی راهبردی، به عنوان یک رهیافت مهم در عرصه برنامه ریزی شهری و منطقه ای پرداخته شود. آنچه اهمیت دارد کاربست صحیح این رهیافت در نظام برنامه ریزی کشور و به دنبال آن دستیابی به توسعه پایدار در جهات مختلف می باشد.

Keywords:

برنامه ریزی فضایی راهبردی , برنامه ریزی شهری و منطقه ای , الزامات برنامه ریزی