تاثیر بهوشیاری بر احساس تنهایی پسران بهزیستی

احساس تنهایی پدیده ای فراگیر و شایع در دنیای مدرن محسوب می شود که به طور فزآینده ای برای میلیون ها نفر از افراد به خصوص نوجوانان مشکل ساز است. هدف از این پژوهش تعیین اثر بخشی بهوشیاری بر احساس تنهایی پسران بهزیستی شهرستان تهران می باشد. بهوشیاری به عنوان یک روش درمانی توسط کابات- زین در سال 979 با هدف کاهش استرس در بیماران مبتلا به درد مزمن به کار گرفته شد. این پژوهش به صورت آزمایشی بوده و نمونه آماری آن، شامل 30 پسر نوجوان بود که به صورت تصادفی 5 نفر در گروه آزمایش و 5 نفر در گروه کنترل گمارده شدند. روش نمونه گیری افراد پژوهش بصورت روش نمونه گیری دردسترس بود. پس از انتخاب نمونه های نهایی پژوهش گروه آزمایش از بهوشیاری را به صورت 8 جلسه 90 دقیقه ای براساس پروتکل کابات- زین و همکاران (1992) دریافت نمودند و ابزار سنجش جهت مقیاس احساس تنهایی، از آشر و همکاران (1984) در دوره کودکی و نوجوانی تهیه شده است. نتایج نشان پژوهش تحلیل کوواریانس نشان داد که بهوشیاری بر احساس تنهایی پسران بهزیستی تاثیر داشته و منجر به کاهش معنادار احساس تنهایی در این افراد شده است.

Keywords:

اثربخشی , احساس تنهایی , بهوشیاری , نوجوانی.