سازه در معماری

شکلگیری سازه در معماری، حاصل عوامل مختلف عملکردی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، اقلیمی و محیطی و همچنین شرایط ساخت و ایستایی است .ایستایی در این میان، نقش اساسی در شکل گیری فرم و پایداری در مقابل عوامل محیطی دارد، زیرا نقش ایستایی متضمن پایداری کل ساختار فرم معماری است؛ بنابراین، جایگاه سازه و اهمیت آن در طراحی و نقشی که در شکل دادن به فرم دارد، موضوعی است که به سبب اهمیت آن باید موردمطالعه قرار گیرد .از سوی دیگر، آگاهی از چگونگی پیدایش و به وجودآمدن دانش سازه، رابطه این دانش با معماری را در طول تاریخ روشن میسازد .اگرچه فرم به منزله تجلی معماری در نظر گرفته میشود، شکلگیری فرم به سازه وابسته و پیوسته است؛ بنابراین، سازه و مفاهیم و شیوه عمل آن، نقش اصلی را در پدید آوردن فرم ایفا میکنند .ابتدایی ترین تعریف سازه، آگاهی از نظام بخشایش بارها، همچنین توجه به شیوه عمل نیروها و روشهای انتقال آنها به زمین است؛ بنابراین میتوان پرسید که آیا نیروها بر شکل گیری فرم تاثیر دارند در این مقاله، از میان وجوه گوناگون فرم، وجه سازهای آن مورد تامل قرار میگیرد .دراینبین، نیرو به عنوان سیستم عامل و تاثیرگذار بر هر دو وجه معماری و سازهای فرم مطرح است .به همین دلیل این مقاله، ضمن توجه به جایگاه و نقش سازه در معماری، به بررسی رابطه سازه و نیروها بافرم میپردازد. روش تحقیق مقاله، توصیفی و تحلیلی است و مقاله میکوشد با استفاده از منابع موجود و به روش استدلالی، نگاهی نو به ارتباط سازه و معماری به منظور افزایش درک سازهای مهندس معمار فراهم آورد .بدین منظور ضمن جستوجوی ریشه های دانش سازه در تاریخ ساختمان و در پیوند با معماری، سعی میشود تا مفاهیم کنونی این دانش در قالبی مشترک با معماری تعریف شود؛ بنابراین ضمن تحلیل فرم های طبیعی، جریانات نیرویی در مصالح و فرم های مصنوع بررسی میشود که حاصل آن رسیدن به فرایند منطقی و ایده ئال طراحی فرم در بستر معماری با توجه به مفاهمی پیچیده سازه ای است.

Keywords:

سازه , فرم در معماری , نیرو , انرژی پاک