تحقیق حاضر به بررسی راهکارهای
موانع استعدادیابی در در
ورزش کشور پرداخته است. روش پژوهش حاضر آمیخته از نوع اکتشافی متوالی بود و فرآیند جمع آوری اطلاعات تحقیق در سه مرحله، مطالعات کتابخانه ای، 26 مورد مصاحبه و توزیع پرسشنامه محقق ساخته که حاصل مطالعات کتابخانه ای و سپس مصاحبه های انجام شده توسط محقق بود، صورت گرفت. نمونه پژوهش به تعداد 145 نفر بود که از 6 گروه روسای فدراسیون ها، مسئولین کمیته
استعدادیابی آن فدراسیون ها، افراد شاغل در دفتر
استعدادیابی وزارت
ورزش وجوانان، اساتید دانشگاه، مربیان استعدادیاب و مسئولین
استعدادیابی باشگاه ها، تشکیل شده بودند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر آمار توصیفی از آزمون های آمار استنباطی مانند تحلیل عاملی اکتشافی، تحلیل عاملی تاییدی در نرم افزار پی ال اس و آزمون فریدمن استفاده شد. در نهایت تعداد 70 مانع در
استعدادیابی ورزش ایران شناسایی شد که در 7 فاکتور دسته بندی شدند و
موانع انسانی با میانگین 5.47 به عنوان مهم ترین فاکتور شناسایی شد. نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده وجود
موانع بسیاری در ساختار
استعدادیابی ورزش کشور بود که نیاز به توجه مدیران و سیاستگذاران عرصه
ورزش دارد تا با برطرف شدن آنها،
ورزش کشور به آنچه که برای آن هدف گزینی شده است، دست یابد.