بررسی اثر بخشی درمان تعامل والد- کودک بر کاهش نشانه های اختلالات رفتاری دانش آموزان ابتدایی شهر مشهد

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر بخشی آموزش تعامل والد-کودک روی مادران بر کاهش علائم اختلال های رفتاری کودکان است. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان پسر پایه اول و دوم مقطع ابتدایی ناحیه 6 شهر مشهد می باشند که در سال تحصیلی 95-96 مشغول به تحصیل بودند، برای انتخاب نمونه از بین مدارس ابتدایی ناحیه 4 شهر مشهد ، 2 مدرسه پسرانه به صورت تصادفی انتخاب شدند و از کلاس های اول و دوم هر مدرسه با همکاری مشاورین مدارس، بعد از تکمیل سیاهه رفتاری کودکان که متشکل از مجموعه فرم های موازی آخنباخ بود، 30 نفر از دانش آموزانی که دارای اختلالات رفتاری بودند، به عنوان نمونه انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی ( 15 نفر ) و کنترل ( 15 نفر ) قرار داده شدند. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است، در این روش گروه آزمایش تحت آموزش تعامل والد-کودک قرار می گیرند اما گروه کنترل در لیست انتظار قرار می گیرند و هر دو گروه در زمان یکسان به پیش آزمون و پس آزمون پاسخ می دهند. ابزار گرداوری اطلاعات در این مطالعه، سیاهه رفتاری کودکان که متشکل از مجموعه فرم های موازی آخنباخ است، بود. برای تحلیل آماری داده ها از تحلیل کواریانس تک متغیری و همچنین آزمون t وابسته استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت میانگین های نمرات اختلالات رفتاری دو گروه کنترل و آزمایش معنادار بود و نشانه های اختلالات رفتاری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری یافته بود، بنابراین آموزش و درمان تعامل والد- کودک به مادران موجب کاهش نشانه های اختلال های رفتاری در کودکان شده است. همچنین نتایج نشان داد که تفاوت نمرات پس آزمون و آزمون پیگیری اختلالات رفتاری در هر دو گروه آزمایش و کنترل معنادار نبود، بنابراین کاهش نشانه های اختلالات رفتاری درمرحله پس آزمون در گروه آزمایش در مرحله پیگیری هم پایدار مانده بود و تغییری نداشته است.

Keywords:

آموزش , تعامل والد-کودک , اختلالات رفتاری , دانش آموزان ابتدایی