تاثیر زنجیرههای پیمانی متاثر از طرح و کنشگر در ساختار نمایشنامه بر پایه نقد آثار ویژه کودکان دوره ابتدایی

نمایشنامه با مفاهیم آموزشی، اخلاقی یا اجتماعی در رشد جسمی و روانی کودک تاثیرگذار است. در ساختار نمایشنامه عهد و پیمان، قول و قرار یا آرمانهایی توسط نویسنده گنجانده شده، که در جریان کنش شخصیتها یا در قالب طرح اصلی به مخاطب انتقال مییابند. ضرورت انتقال این مفاهیم، وضعیت طرح یا طرحواره های نمایشنامه را ثابت یا تغییرپذیر میکند. این مقاله میکوشد با روش تحلیلی _ توصیفی و نگرش به نظریات گرماس، به نقش و جایگاه پیرفت های پیمانی در ساختار نمایشنامه های کودک دوره ابتدایی، در آثار چند تن از نمایشنامه نویسان (داوود کیانیان، منوچهر اکبرلو، حسین فدایی حسین، مسلم قاسمی و حسن دولت آبادی) بپردازد و با معرفی این شیوه از نقد و بررسی، راه را برای شناخت یا نگارش نمایشنامه های کودکانه هموارتر کند. میزان توجه نمایشنامه نویسان در انتخاب موضوعات مناسب در زنجیره پیمانی، همخوانی این زنجیره با گروه سنی مورد توجه نویسنده و در راستای آن شناسایی طرح، طرحواره و آگاهی از وضعیت فعال و منفعل آنها در نمایشنامه، از نتایج این تحقیق میباشد. بر این اساس آثاری برای کودکان دوره ابتدایی مناسبتر است که در آنها تعداد طرح و طرحواره اندک (یک تا سه) و در پیرفتهای متاثر از طرح یا کنشگر، مفاهیم مناسبی برای این گروه سنی گنجانده شده که با شی ارزشی مغایرتی ندارند.

Keywords:

ساختارگرایی , ادبیات کودک , عناصر نمایشنامه , طرح , پیرفت پیمانی.