بررسی تجربی اثر نانو گرافن بر اتصالات چسبیL شکل روکش های کامپوزیتی خودرو

استفاده از کامپوزیت های زمینه پلیمری با توجه به خواص مکانیکی مناسب و چگالی بسیار پایین این مواد نسبت به فلزات در بسیاری از صنایع مانند خودروسازی، صنایع هوافضا و صنایع دریایی و ... رو به فزونی است. با توجه به نیاز روزافزون به خودروهای کم مصرف و اقتصادی تر، استفاده از کامپوزیت های زمینه پلیمری به سبب چگالی پایین تر، استحکام قابل رقابت و بسیاری از مزایای دیگر نسبت به فلزات در حال رشد و گسترش است. از طرفی متصل نمودن قطعات کامپوزیتی کوچکتر به منظور تولید قطعات بزرگتر و اتصال این قطعات به شاسی جهت طراحی بدنه یکپارچه در هواپیماهای غول پیکر، کشتی ها و خودروها نیازمند طراحی اتصالات مناسب میباشد. استفاده از پایه اتصال -Lشکل که روکش های کامپوزیتی را به شاسی فلزی متصل کند یکی از ضروری ترین نیازها جهت جایگزین نمودن روکش های کامپوزیتی با ورقه ای سنگین فلزی است. در این تحقیق، ساخت و تست اتصال چسبی -Lشکل منفرد بین ورق کامپوزیتی و قطعه آلومینیومی تحت بارگذاری کششی به صورت تجربی صورت گرفته است. صفحات نانوگرافن با درصدهای مختلف وزنی جهت تقویت چسب ساختاری (متجانس با رزین فاز زمینه کامپوزیت) جهت بهبود خواص مکانیکی اتصال استفاده شده است. درصدهای وزنی 0،0/1 ،0/3 و 0/5برای چسب با درنظر گرفتن 5 مورد تکرار تست ساخته شده و مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان داد که افزودن نانوگرافن به چسب ساختاری تا 0/%3 وزنی نانوگرافن تاثیر مثبت در افزایش استحکام کششی اتصال دارد.

Keywords:

اتصال چسبی , اتصال -Lشکل , نانوکامپوزیت , نانوگرافن