مساله بزهکاری اطفال و نوجوانان، از جمله مسایل بغرنج اجتماعی است که امروزه مورد توجه زیادی قرار گرفته است و به همان نسبت گسترش ارتکاب جرم توسط کودکان و نوجوانان، بر کوشش پژوهندگان و متخصصین امر، در یافتن راه حل هایی جهت
پیشگیری از بزهکاری آنها نیز افزوده شده است. شناخت عوامل موجد انحراف و بزهکاری
کودکان و نوجوانان و اتخاذ تدابیر صحیح پیشگیرانه عمومی و خصوصی در سطح کل جامعه، اعضا و گروه های آسیب پذیر آن و افراد و گروه های در معرض خطر بزهکاری در کاهش جرایم این گروه سنی تاثیر مستقیم و غیر قابل انکاری دارد.
پیشگیری زودرس به معنای مداخله در دوره های مختلف رشد
کودکان و نوجوانان بزهکار یا در معرض بزهکاری به منظور
پیشگیری از مزمن و تکراری شدن بزهکاری در آینده (دوران بزرگسالی)، شامل اقدام هایی می شود که ناظر به گروه خاص
کودکان و نوجوانان کم سن و سال و مکانهای جامعه پذیری آنان (مانند خانواده،
مدرسه و گروه همسالان ) می باشد و هدف آن از بین بردن یا بهبود عوامل خطری که کودکان در معرض آن هستند و ایجاد
عوامل حمایتی که مقاومت افراد را در مقابل پذیرش و پیشه کردن رفتارهای مجرمانه در آینده تقویت می کنند، می باشد و کشورهای مختلف برای نیل به چنین هدفی برنامه هایی را پیش بینی و اجرا نموده اند که بسیاری از آنها در کاهش و
پیشگیری از بزهکاری این گروه از افراد نقش مهمی داشته اند.