جستاری در اندیشه نظریه پردازان ایرانی پیرامون تعریف انسان درمعماری

انسان شناسی یکی ازمهمترین دانش های بشری و الهی است که درحوزه معارف بشری تاثیری به سزا دارد. آشنایی ورسیدن به پاسخ های عقلانی درباب چیستی و ماهیت انسان، نگرش او را به خود ، هستی وخدای خویش ساماندهی وکامل می کند. باشناخت انسان می توان درتمامی علوم ازجمله معماری که به عنوان هنر و مهندسی تعریف می شود گام های درست برداشت. این نوشتار با روش تحقیق، توصیفی تحلیلی، تلاش می کند تا با بررسی وتعریف انسان شناسی،انواع آن باتوجه به مکاتب الهی وغیرالهی، جایگاه او در هستی و همین طور به تعریف جایگاه انسان در معماری از نگاه نظریه پردازان معاصر ایرانی بپردازد. آنچه که تولید فرم معماری به دست معمار می کند نوع جهان بینی درقدم اول وسپس گرایش های ذاتی واکتسابی اوست. توجه به دو دسته نیازهای انسان مادی ومعنوی افکار معمار را در طراحی و ایده پردازی منسجم می کند. معماران ایرانی نیز با معرفت به این نکات وتوجه به این مورد که هدف نهایی انسان رسیدن به تعالی و کمال است، در دنیا این امکان را فراهم می آورند تا درکنار برطرف کردن احتیاجات غیرمعنوی، امورات معنوی نیز برآورده شوند. بنابردستاوردهای این پژوهش، هر اثر معماری متناسب با مرتبه وجودی معمار، خلق می شود.که هرچه این معماری در یادآوری جایگاه انسان در این جهان،کامل تر باشد از شایستگی بیشتری برخوردار است.

Keywords:

انسان شناسی , معماری , تعریف انسان در معماری , معماران ایرانی