بررسی و تبیین رابطه میان جهت گیری معماری در راستای زمینه گرایی کالبدی- تاریخی با امید به زندگی شهروندان(مطالعه موردی: شهروندان شهرسنقر محله سرچغا)

پژوهشهای متعددی نشان دادهاند که فضاهای معماری و امید به زندگی شهروندان با یکدیگر رابطه ی مستقیم دارند. روی-آوری محققین به معماری و مطالعه روانشناختی آن در ده ههای اخیر روز افزون بوده است. هدف اصلی: این مقاله بررسی رابطه میان جهت گیری معماری در راستای زمینه گرایی تاریخی- کالبدی با امید به زندگی در میان شهروندان ساکن شهر سنقر میباشد. روش تحقیق: در این پژوهش روش کمی و تکنیک پیمایش و با استفاده از ابزار پرسش نامه انجام گرفته است. برای بررسی نرمال بودن توزیع متغیرها از آزمون کلموگروف – اسمیرنوف استفاده کردهایم. جامعه آماری این تحقیق شامل شهروندان های ساکن در شهر سنقر محله سرچغا در سال 1396 میباشد. براساس نمونه گیری طبقه ای تصادفی منظم، 201 شهروندان انتخاب شده اند. یافته: یافته های پژوهش نشان داده که رابطه معنیداری میان متغیرهای سن، جنسیت، درآمد، تحصیلات، جهت گیری معماری با امید به زندگی شهروندان وجود دارد. و در نهایت نتیجه خواهیم گرفت که جهت گیری معماری به عنوان یک عامل کلیدی برای امید به زندگی شهروندان نقش مهمی ایفا میکند، لذا توجه به این امر مهم ضرورت مینماید.

Keywords:

امید به زندگی , جهت گیری معماری , زمینه گرایی کالبدی - تاریخی , سلامت روانی شهروندان. سنقر محله سرچغا