رابطه هوش معنوی و هوش هیجانی با کیفیت زندگی در صاحبان نگهدارنده حیوانات خانگی

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه هوش معنوی و هوش هیجانی با کیفیت زندگی در صاحبان نگهدارنده حیوانات خانگی بود. روش پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر گردآوری داده ها توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه صاحبان نگهدارنده حیوانات خانگی در شهر تهران در سال 1397 که به مراکز دامپزشکی مراجعه کرده بودند تشکیل دادند. تعداد 200 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پژوهش پرسشنامه های هوش معنوی کینگ ( 2008 )، هوش هیجانی پترایدز و فورنهام ( 2001 ) و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ( 1996 ) بود. پایایی پرسشنامه ها با استفاده از روش آلفای کرونباخ محاسبه شد که مقدار آن برای هر سه پرسشنامه بالای 0.7 به دست آمد. همینطور از روایی محتوا به منظور آزمون روایی پرسشنامه استفاده شد، که برای این منظور پرسشنامه ها به تایید متخصصین مربوطه رسید. تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار spss در دو بخش توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه) انجام پذیرفت. نتایج تحلیل داده ها نشان دهنده رابطه مستقیم بین هوش معنوی و کیفیت زندگی است؛ بدین معنی که افزایش هوش معنوی در بین صاحبان نگهدارنده حیوانات خانگی موجب افزایش کیفیت زندگی آنها می گردد. همچنین نتایج نشان دهنده رابطه مستقیم بین هوش هیجانی با کیفیت زندگی است؛ بدین معنی که افزایش هوش هیجانی در بین صاحبان نگهدارنده حیوانات خانگی موجب افزایش کیفیت زندگی آنها می گردد.

Keywords:

هوش معنوی , هوش هیجانی , کیفیت زندگی , صاحبان حیوانات خانگی