تعلیم و تربیت کودکان سوگوار

؛ ... عشق الهی و ایمان به خدا، قبل از هرچیز امیدواری به خداست، زیرا خداوند نمی میرد و کسی که به خدا امیدوار باشد، حیات جاودانی خواهد یافت . (درد جاودانگی میکل دو اونامونو)صحبت از مرگ عامل پایانبخش تمام توهم ها و تلذذهای کودکانه وجنونآور همیشه و همهجا دردآور است. مرگ که از میان تمام حقایق زندگی بدیهی ترین و انکارناپذیرترین است، مفهومی است که خواسته یا ناخواسته و به شیوه های مختلف از صحبت پیرامون آن طفره میرویم. با اینکه از سنین کم یاد میگیریم که مرگ روزی فرا میرسد و گریزی از آن نیست و با افزایش سن قطعیت آن را باور می کنیم، اما باز هم از فکر اینکه روزی بهناچار باید زندگی را ترک کنیم، به گونه ای هوشیار و ناهوشیار دوری میکنیم. یکی از دلایل اصلی چسبیدن به گهواره زندگی، گهوارهای که بیشتر بخشنده رنج است تا آرامش، و فرار از مرگ، ترس ریشه ای انسان نسبت به نیستی استلذا یکی از واقعیتهای تلخ زندگی، پایان و مرگ همه چیز است. گلها پژمرده می شوند و برگ درختها می ریزد. کودکان مرگ پدربزرگ و مادربزرگ خود را تجربه می کنند. گاه پدر، مادر، برادر، خواهر و دوستان یا بستگان خود را در اثر تصادف و سوانح از دست می دهند و گاهی نیز خودشان به علت حوادث یا بیماری با مرگ روبه رو می شوند.کودک، نخستین خشت بنای جامعه انسانی است که سلامت و استحکام بنا در گرو سلامت و استواری پایه ها و زیر بنای آن خواهد بود. عنایت به تربیت و پرورش کودک و صیانت او از انحرافها و کژیها و حفظ حقوق و شئون او، بهگونه ای عنایت به خود جامعه است. از این جهت کودک از حقوق خاصی برخوردار است که افراد دیگر جامعه از آن برخوردار نیستند.سوگ پدیده ای انسانی، همگانی، بسیار شخصی و چند بعدی است، اثرات فراگیری بر فرد داغ دار دارد و فرایندی است که در طول زمان تکامل می یابد؛ گرچه درخصوص معنای سوگ در متون مربوطه ابهام وجود دارد، ولی مفهوم سوگ معمولا به کثرت واکنش های پیچیده ای اشاره دارد که پس از تجربه جدایی، از دست دادن و به خصوص پس از فقدان و مرگ یک عزیز به وجود می آید (بیلی و همکاران ،2000). به معنی دقیق تر، سوگ به احساس ذهنی ناشی از مرگ عزیزان گفته می شود. حال آنکه سوگواری به مفهوم دقیق تر، به فرایند انحلال سوگ اطلاق می شود (کاپلان و سادوک ، 2000). دوام و تظاهر داغ دیدگی بهنجار در میان گروه های مختلف فرهنگی، به میزان قابل ملاحظه ای متفاوت است. سوگ به طور سنتی حدود شش ماه تا یکسال طول می کشد. برخی علائم و نشانه ها ممکن است یک تا دو سال طول بکشد. اما سوگ طبیعی بالاخره حل می شود و شخص به زندگی عادی بازمی گردد (انجمن روانپزشکی امریکا ، 2000).