مداخلات طراحی جهت بهبود عملکرد کودکان مبتلا به اوتیسم در فضاهای آموزشی

اوتیسم ناتوانی پیچیده ای است که بر ارتباطات، تواناییهای اجتماعی و رفتار تاثیر میگذارد. از آن جا که این اختلال به طور کامل درمان نمیشود، کودک مبتلا به اوتیسم به بزرگسال مبتلا به اوتیسم تبدیل میشود. با توجه به این موضوع که هر فرد حدود 75 درصد از زندگی خود را به عنوان یک بالغ سپری میکند، وظیفه درمان اوتیسم، آماده سازی کودکان برای کسب استقلال و تضمین یکپارچگی در جامعه است. در نتیجه، افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند باید در ابتدای سنین برای تعامل با دیگر کودکان آماده شوند. اما فضاهای آموزشی برای پاسخگویی به نیازهای کودکانی که مبتلا به اوتیسم هستند، طراحی نشدهاند. دانشآموزان اغلب از ناحیه مدرسه نادیده گرفته میشوند و در کلاسهای درسی قرار میگیرند که به ادراکات آنها لطمه میزند. محیط یادگیری در ارتقای بهبود کودکان مبتلا به اوتیسم اهمیت بسزایی دارد. طراحان مسئول ایجاد محیط هایی هستند که متناسب با نیازهای هر نوع از کاربران باشد و در این بین افراد مبتلا به اوتیسم نباید از چنین خدماتی معاف شوند. این مقاله تلاش می کند، روند توسعه طراحی برای فضاهای آموزشی را مورد بحث قرار دهد تا با تسهیل دسترسی و استفاده کودکان مبتلا به اوتیسم از فضاهای آموزشی، بتوان زمینه پاسخ مثبت آنان به آموزش و درمان را فراهم کرد.

Keywords:

اوتیسم , کودکان مبتلا به اوتیسم , فضاهای آموزشی برای اوتیسم , طراحی اوتیسم