مقایسه کیفیت تصاویر اروگرافی ترشحی با آیودیکسانول و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت متعاقب عمل جراحی تجربی آناستوموز میزنای در سگها

زمینه مطالعه: یک مطالعه تجربی با طرح تصادفی، دوسر کور و متقاطع در مورد اروگرافی ترشحی با دو داروی آیودیکسانول (mgI/ml 320) و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت (mgI/ml 760) در سگ ها. هدف: مقایسه کیفیت تصاویر رادیوگرافی حاصل از دو داروی آیودیکسانول و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت پس از آناستوموز میزنای. روش کار: در این بررسی شش قلاده سگ سالم دورگ با وزنی بین 30-15 کیلوگرم استفاده شد. قبل از جراحی، تمامی سگ ها هر دو دارو را در فاصله زمانی سه روزه به طور تصادفی دریافت کرده و در همه حیوانات تصاویر کنترل اروگرافی ترشحی پس از تززیق آیودیکسانول (mgI/kg 500) و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت (mgI/kg 850)  در دقایق 1، 5، 10، 15، 30 و 45  اخذ گردید. پس از جراحی با باز کردن محوطه شکمی، میزنای چپ نزدیک به ناحیه تریگون بریده شد و بلافاصله آناستوموز انتها به انتها با یخیه های ساده تکی توسط نخ 0/6 پلی دیاکسانون انجام گرفت. پس از جراحی در روز 90 رادیوگراف های مشابه در تمامی حیوانات گرفته شد. در پایان مطالعه، رادیوگراف های گرفته شده توسط یک رادیولوژیست که از نوع ماده حاجب به کار رفته بی اطلاع بود، به طور مستقل مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. برای ارزیابی آماری، رادیوگراف ها به چهار درجه از رایوگراف های فاقد اپسیتی (درجه صفر)  تا رادیوگراف های با کیفیت عالی (درجه سه) طبقه بندی شدند. نتایج: در دقایق 1، 5 و 15 پس از تزریق آیودیکسانول نفروگرام های بهتری در کلیه راست در مقایسه با سدیم مگلومین دیاتریزوئیت بدست آمد و در کلیه چپ نفروگرام حاصله در دقیقه 1 در تزریق آیودیکسانول بهتر بود (05/0آیودیکسانول در دقایق 1، 10 و 15 کیفیت بهتری داشت (05/0آیودیکسانول و با توجه به منابع موجود که نفروتاکسیسیتی کمتری را در مورد مواد حاجب غیریونی و ایزوتونیک گزارش کرده است، می توان نتیجه گرفت که آیودیکسانول داروی  بهتری برای اروگرافی ترشحی پس از آناستوموز میزنای در سگ می باشد.  

Keywords:

اروگرافی ترشحی , آیودیکسانول , سدیم مگلومین دیاتریزوئیت , آناستوموز میزنای , سگ