کند و کاوی در نظام حکمروایی شایسته در راستای ارتقاء حق به شهر هر شهری برای افراد غنی، شهری است برای افراد فقیر(افلاطون)

حق به شهر و حقوق شهروندی در دهه های اخیر تحت تاثیر نظام های حاکم بر شهرها دچار تحول و تغییرات اساسی شده است. اگرچه در ابتدای تاریخ مدرن، حق به شهر و شهروندی صرفا در چارچوب رابطه فرد ودولت- ملت تعریف می شده است ولی امروزه به علت تغییرات و تحولات اجتماعی و سیاسی از جمله نظام سلطه سرمایه داری و ظهور جنبش های اجتماعی شهری، تفسیرهای جدیدی از حق به شهر صورت گرفته است. لذا در راستای تحقق هرچه بیشتر این حق، امروزه در اداره امور شهرها بهره گیری از الگوی حکمروایی خوب شهری که در آن دولت ها، شهروندان و نهادهای خصوصی در یک جریان افقی و فرابخشی به مشارکت بپردازند، به عنوان پارادیمی در نظام مدیریت و حکمروایی شهرها مورد استفاده قرار می گیرد. ا ین مقاله سعی دارد تا ضمن بررسی مفهوم حق به شهر و آراء اندیشمندان نظریه پرداز در این زمینه با استناد به روش مطالعه کتابخانه ای و پژوهش های انجام شده به صورت نظری، به ارایه اصول اولیه نظام حکمروایی شایسته و خوب در جهت افزایش حداکثری حق به شهر بپردازد. نتایج این پزوهش حاکی از آن است که مفهوم حکمروایی شایسته در شهرهای معاصر، بر تمامی امور اقتصادی، مدیریتی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی تاثیرگذار بوده است و شامل افزایش تعلق یافتن شهر به شهروندان ومشارکت فعال آنها در تمامی ابعاد شهری می باشد. شرایطی که می توان در بستر آن امیدوار به حل مشکلات و معضلات ساختاری و کارکردی شهرها بود.

Keywords:

حق به شهر , حق شهروندی , مدیریت و حکمروایی شهری , حکمروایی شایسته شهری