مقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانی

سابقه و هدف: هدف نهایی از توانبخشی ضایعه های ورزشی بازگشت هرچه سریع تر و بی خطر ورزشکار به سطح عملکردی قبل از ضایعه می باشد، در صورتی که برنامه درمانی فقط به افزایش قدرت، تحمل و دامنه حرکت محدود شود و به عواملی چون تعادل، چابکی، حس عمقی، هماهنگی عصبی- عضلانی تاکید نگردد، خطر آسیب مجدد و کاهش توانایی های حرکتی افزایش می یابد. تاثیر راه رفتن و دویدن به عنوان عملکرد اصلی اندام تحتانی جهت نیل به چنین اهدافی در نظر گرفته شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) از نوع مقایسه قبل و بعد از انجام تمرین ها با استفاده از 6 آزمایش عملکردی پرش طول، پرش ارتفاع، توان بی هوازی، تعادل استاتیک، زمان طی مسافت 26 متری و زمان طی مسافت 6 متری به صورت لی لی محاسبه گردید، افراد در دو گروه 15 نفری قرار گرفته و کلیه افراد سه بار در هفته، هر جلسه 15 دقیقه به مدت 6 هفته دویدن به جلو یا عقب را انجام می دادند و در پایان هر هفته یک سری از آزمایش ها تکرار می گردیدند. به منظور پیگیری نتایج حاصل بعد از 8 هفته دوباره کلیه آزمایش ها تکرار گردید.

Keywords:

راه رفتن , دویدن , آزمایش های عملکردی , پرش طول , پرش ارتفاع , تعادل استاتیک , توان بی هوازی