قاعده احسان و نقش آن در معافیت از جبران خسارت

قاعده احسان یکی از قواعد فقهی مسلم و موثر در حقوق اسلام و دارای گستره وسیعی است که مورد توجهبسیاری از فقها و حقوقدانان قرارگرفته است، به طوریکه از آن به عنوان رافع مسیولیت و ضمان نامبردهمی شود. طبق این قاعده اگر شخص محسن قصد رساندن سود به دیگری یا دفع ضرر از دیگری داشته باشد بارعایت تبصره هایی مثل داشتن حسن نیت و وارد نکردن زیانی بیش از زیان اول، عمل او مسیولیت آور نیست.زیرا اگر با نیکوکار مانند زیانکار رفتار شود سبب اجتناب انسان از احسان می گردد. ارزش عمل نیکوکارانه وقبح مجازات نیکوکاران تا بدان جاست که خداوند نیز درآیات متعددی از قرآن مقدس، محسنین را مورددوستی و محبت خود قرار داده است. هدف این پژوهش، استفاده از مستندات نقلی و عقلی قاعده احسان واستناد به منابع فقهی، حقوقی، دانشگاهی و تحقیقات مختلف با تکیه بر قرآن و حدیث است تا اثبات کند کهاحسان یکی از موارد معافیت از جبران خسارت و مسقط ضمان قهری می باشد و با اشاره به قوانین مدنی وجزایی مرتبط با این قاعده نشان داده شده است که می تواند جایگاه مهمی را در روابط خصوصی شهروندان ونظام حقوقی ایران کسب کند.

Keywords:

جبران خسارت , ضمان , قاعده احسان , قاعده فقهی , مسیولیت