آثار حاد دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر نیمرخ چربی در زنان مبتلا به پیش پرفشارخونی

هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه آثار حاد دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر نیمرخ چربی در زنان مبتلا به پیش پرفشارخونی (SBP=120-139 و DBP=80-89) بود. آزمودنیه ای این پژوهش شامل 12 زن مبتلا به پیش پرفشار خونی (سن: 5/2±25/83 و BMI=24/9±1/5)، بدون سابقه فعالیت ورزشی و بدون ابتلا به هرگونه بیماری حاد قلبی عروقی بودند. هر یک از آزمودنی ها در سه شرایط مختلف (شامل: روز کنترل، تمرین هوازی تداومی و تمرین هوازی تناوبی) مورد مطالعه قرار گرفتند. تمرین هوازی تداومی شامل 45 دقیقه دویدن با شدت 65 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب بر روی تریدمیل بود و در تمرین هوازی تناوبی 4 دوره 4 دقیقه ای دویدن با شدت 90 تا 95 در حداکثر ضربان قلب و 4 دقیقه استراحت فعال به صورت راه رفتن در بین مراحل، انجام شد. به منظور سنجش مقادیر نیمرخ چربی قبل و 60 دقیقه بعد از فعالیت و در زمان های مشابه در روز کنترل از آزمودنی ها خونگیری به عمل آمد. پس از مشخص شدن توزیع طبیعی داده ها، آزمون های آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری، t مستقل و t زوجی در سطح معناداری p<0/05 برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شدند. نتایج پژوهش نشان داد که در مورد متغیرهای TG ، TC و LDL-C اثر زمان ، اثر متقابل و اثر گروه معنی دار نبود ودر مورد متغیر HDL-C اثر زمان و اثر متقابل معنی دار بود اما اثر گروه بر C-HDL معنی دار نبود. تمرین هوازی تداومی اثر معنی داری بر C - HDL و C-LDL داشت ولی بر TG و TC اثر معنی داری نداشت. تمرین هوازی تناوبی بر TG ، TC و LDL-C اثر معنی داری نداشت و تنها موجب افزایش معنی دار C - HDL شد. در روز کنترل هیچ یک از متغیرها تغییر معنی داری نداشتند. با توجه به این نتایج، احتمالا تمرین هوازی تداومی نسبت به تمرین هوازی تناوبی کارایی بهتری برای تنظیم نیمرخ چربی در زنان پیش پرفشارخون دارد.

Keywords:

تمرین هوازی تداومی , تمرین هوازی تناوبی , پیش پرفشارخونی , نیمرخ چربی