بررسی مشخصات مکانیکی، جذب انرژی و مقاومت پیوستگی ملات پلیمری اصلاح شده (PMM) به عنوان لایه ی تعمیری بر بستر بتنی

امروزه استفاده از بتن ها و ملات های پلیمری اصلا حشده در فرآیند تعمیر و بازسازی سازه های بتنی متداول شده است. مواد پلیمری با قرارگیری در ترکیب بتن و ملات ها موجب تقویت برخی از خواص مکانیکی آن ها می گردد. پلیمرها مواد گران بهایی هستند به همین منظور استفاده از بتن و ملات های پلیمری اصلا حشده به واسطه مصرف کمتر پلیمر نسبت به بتن های پلیمری از ارجحیت بیشتری برخوردار است. مقاومت پیوستگی یکی از فاکتورهای مهم در ارزیابی سازگاری، انسجام و یکپارچگی لایه ی تعمیری بر بستر بتنی است. داشتن یک لایه ی تعمیری بادوام و مقاوم که از یکپارچگی و پیوستگی بالایی نسبت به بستر بتنی برخوردار باشد نیز همواره به عنوان هدف اصلی در فرآیند تعمیر و ترمیم بتن های آسی بدیده دنبال می شود. لذا یکپارچگی و پیوستگی بالا باعث می شود که لایه های تعمیری استفاده شده در برابر بارهای خارجی به راحتی از بتن بستر جدا نگردد. در این مقاله به بررسی مشخصات مکانیکی، جذب انرژی و مقاومت پیوستگی ملات پلیمری اصلا حشده با لاتکس های اکریلیک و SBR که به میزان 10 % و 15 % وزنی سیمان استفاده و به عنوان لایه ی تعمیری بر بسترهای بتنی اعمال شده اند نیز پرداخته شده است. از آزمایش برش مایل در سنجش مقاومت پیوستگی لایه ی تعمیری به بستر بتنی استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که ملات های پلیمری اصلاح شده تاثیر زیادی در تقویت خواص مکانیکی و مقاومت پیوستگی با بستر بتنی نداشته است اما بارزترین عملکرد آن ها افزایش چشم گیر مقاومت خمشی و جذب انرژی به میزان 6 / 57 و 5 / 51 نسبت به محتوی بدون لاتکس که مربوط به طرح ملاتاصلاح شده حاوی 10 % اکریلیک بوده است نیز می باشد.

Keywords:

تعمیر و بازسازی , مقاومت پیوستگی , لایه ی تعمیری , بستر بتنی , مشخصات مکانیکی