تبلور طبیعت در معماری ایرانی اسلامی؛ نمونه موردی پل خواجو اصفهان

با اندک نگاهی به آثار هنری ایرانیان و تاملی کوتاه در آن ها درمی یابیم که سرچشمه تمامی هنرهای ایرانی برگرفته از تجسم ، عینی اندیشه مردمانی است که تلاش کرده اند جهان بینی خود را در قالب آن هنر بیان کنند. طبیعت دستاورد معمار هستی خداوندگار عالم است و اغلب برای معماران سرچشمه الهام بوده است. به دلیل گرایش ذاتی و فطری انسان ها در تعامل با بشر همواره به دنبال ایجاد رابطه ای منطقی و مناسب ، طبیعت و تاثیرات قابل توجه ارتباط با طبیعت در روح و جسم آدمی میان فضای درون و طبیعت بیرون بوده است. امروزه نیاز جسمی و روحی انسان به برقراری ارتباط با طبیعت موجب طبیعت به مثابه میراث فرهنگی تلقی شود. . هدف اصلی پژوهش حاضر توجه به ارتباط انسان با طبیعت،عناصر طبیعی و تشخیص جایگاه پل در نوع برخورد انسان با طبیعت است. روش پژوهش ضمن مطالعه اسنادی و کتابخانه ای و مطالعات تطبیقی از نوع توصیفیاست. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که ارتباط با طبیعت ضروری ترین شرط برای هنرمند است. هنرمند انسان است: او خود طبیعت است، بخشی از طبیعت و در میان فضای طبیعی، طبیعت در بسیاری از راهبردهای منتهی به خلاقیت معماری تاثیر می گذارد. طبیعت همیشه در همه جا حاضر و طبقه بندی ناپذیر و به مثابه ابزاری بسیار قدرتمند برای الهام بخشی است.حضور آن در استعاره، تقلید، تغییرپذیری فرم و مصالح معماری آشکار است.

Keywords:

طبیعت , معماری ایرانی اسلامی , پل خواجو , اصفهان , بنای تاریخی