سبک شناسی سروده های ابن فارض با تکیه بر خمریه

نظریه ی ساختارگرایی به عنوان یکی از موثرترین نظریه های قرن حاضر مورد پذیرش بسیاری قرار گرفته است. هدف غایی آن را کشف و دست یافتن به راز پنهان و جنبه های زبان شناختی اثر ادبی از طریق عناصر ساختاری اثر دانسته اند. طبق این نظریه، در واکاوی ساختار یک اثر، توجه به دلالت های فرامتنی جایی ندارد و ساختارگرا نگاه خود را تنها به متن معطوف ساخته و معنا را از ساختار متن می طلبد. مطابق با این نظریه در این مقاله ، کوشش شده است ساختار و روابط متقابل واحدها و عناصر متعدد موجود در خمریه ی ابن فارض که یکی از شاهکارهای ادب عرفانی و ادبیات عرب است، مورد واکاوی و بررسی قرارگیرد و جنبه های مختلف ساختاری آن از جمله سطوح فکری، ادبی، واژگانی، آوایی و ... واگویه شود. در این میان با اشاره به رمزی و نمادین بودن چکامه ، جنبه ی عرفانی قوی و یقینی آن واکاوی می گردد.

Keywords:

ساختارگرایی , خمریه ی ابن فارض , عشق و محبت , باده ی عرفانی , محتوا , تکنیک زبانی , فرم و شکل چکامه