تاثیر مثبت طراحی محیطی بر دوام عملکرد و نحوه گسترش آن در فضاهای باز میانی مجتمع های مسکونی

مسکن به عنوان اولین فضا برای رفع نیازهای افراد از گذشته تا امروز شناخته شده است. زندگی خانوادگی در گذشته تعریف و مفهوم متفاوتی داشته است که تحت تاثیر ایجابات زندگی صنعتی شهری دستخوش تغییر شده است. ا مروزه الگوی مسکن تحت تاثیر عوامل گرانی زمین و کمبود آن به شکل تک خانواری مبدل شده که در این میان فضای باز میانی مسکن های گذشته به فراموشی سپرده شده است؛ اما برخی از معماران تلاش کردند که این حلقه گمشده از روزگار دیرین را به خانه های امروزی برگرداند؛ اما متاسفانه این فضاهای باز به فضاهای متروکه و بدون استفاده تبدیل شده است؛ و سبب محیطی مناسب برای انجام کارهای بزهکاری و مجرمانه گردیده است. با تلاش برخی از معماران مانند اسکارنیومن سعی بر بهبود این فضاها در مسکن های امروزی گردیده است که تاثیر مثبت طراحی بر محیط و دوام آن را به خوبی نشان می دهد که سبب تعریف متفاوت هر یک از فعالیت ها و محیط های متناسب با آن گردیده است و همچنین باعث فضاهای باز پویا و زنده برای افراد می باشد؛ که در آن هریک از فعالیت های روزانه افراد در محیط مناسب و مهمتر از آن در مسکن خودشان انجام می گیرد.

Keywords:

مجتمع مسکونی , فضای باز , ایمن , فضاهای دفاع پذیر , باغ خانه