بررسی راه های مشارکت شهروندان در احیا بافت تاریخی مطالعه موردی محله بریانک شهر تهران

در ایران اگر چه مشارکت در قالب تعاون،همکاری و همیاری مسبوق به سابقه ای دیرینه است اما این پدیده به مفهوم جدید خود هنوز در کشور نهادینه نشده است.نگاهی به مداخلات صورت گرفته در زمینه بهسازی و نوسازی بافت هایی تاریخی در ایران مبین این واقعیت است که اغلب تجربیات صورت گرفته در فرایند تهیه و اجرا طرح هایی سامان دهی بافت رویکردی از بالا به پایین و بدون توجه به زندگی و الگو های رفتاری و مشارکت ساکنین را دنبال کرده است.نوشتار حاضر قصد دارد ضمن تبیین اهمیت نقش شهروندان که عناصر اصلی سازنده هویت بافت هایی تاریخی هستند،به ارائه راهکار هایی جهت ارتقاء مشارکت ان ها در مدیریت، فرآیند تصمیم گیری سرمایه گذاری،بهسازی وبازسازی ومرمت بافت هایی تاریخی در راستای تحقق رویکرد توسعه مشارکتی بپردازد.این تحقیق برمبنای پژوهش توصیفی -تحلیلی و برپایه تجربیات و پژوهش های که در زمان حاضر پیرامون توسعه مشارکتی به ویژه در بافت هایی تاریخی مطرح گردیده استوار است و در این راستا به تحلیل و بررسی نمونه هایی موفق داخلی و جهانی به منظور دست یابی به راهبرد هایی علمی،پرداخته شده است. بافت تاریخی و هسته مرکزی هر شهر بیانگر هویت و اصالت می باشد . شکل گیری و حیات بافت های تاریخی در تداومی فرهنگی ، اجتماعی و محیطی به صورت هماهنگ و منسجم بوده است. یکی از بستر های مناسب برای احیا بافت تاریخی خلاقیت شهری می باشد . در محله بریانک به دلیل وجود بافت تاریخی و همچنین فرسودگی نسبی که در محله وجود دارد به نظر می رسد خلاقیت شهری و عواملی دیگر میتوانند به تجدید حیات این بافت کمک کنند. هدف اصلی این پژوهش تعین تاثیر نواوری و فناوری بر تجدیدحیات بافت تاریخی می باشد. بدین منظور با استفاده از روش توصیفی _ تحلیلی و انجام مطالعات کتاب خانه ای با مرور ادبیات مورد نظر و روش تجزیه تحلیلی SWOT و AHP استفاده شده است و برای تحلیل داده بدست امده از تعداد 382 پرسشنامه و برداشت میدانی از محله بریانک استفاده شده است. پس از بررسی های انجام شده به این نتیجه دست یافتیم که خلاقیت شهری از طریق شاخص های فناوری ، نواوری با توسعه عملکردی و کالبد می تواند نقش موثری در تجدید حیات بافت تاریخی را ایفا کند.

Keywords:

مشارکت شهروندان , بافت , بافت تاریخی , احیای بافت تاریخی , محله بریانک