تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر رابطه والد- فرزندی مادران دارای کودکان استثنایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر رابطه والد- فرزندی مادران دارای کودکان استثنایی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه مورد مطالعه پژوهش را، مادران دارای فرزند استثنایی شهر اهواز در سال 1397 تشکیل دادند که از این بین 30 نفر با فراخوان اولیه و با توجه به ملاک های ورود و خروج انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش 15 نفر و گروه کنترل 15 نفر گمارده شدند. بعد از انتخاب نمونه ی پژوهش و جایگزینی آنها در دو گروه آزمایش و کنترل، افراد گروه آزمایش در 8 جلسه 120 دقیقه ای برنامه آموزش مهارت های زندگی را به صورت گروهی در هر هفته 2 جلسه دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت یک ماه در لیست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه والد-فرزندی پیانتا ( 1994 ) در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و گروه کنترل در مولفه های نزدیکی،وابستگی، تعارض و روابط مثبت کلی، تفاوت معناداری وجود دارد. در مجموع، با توجه به میانگین نمره های پس آزمون مولفه های رابطه والد- فرزندی می توان گفت که آموزش مهارت های زندگی موجب افزایش نمرات مولفه های نزدیکی و روابط مثبت کلی و کاهش نمرات وابستگی و تعارض افراد گروه آزمایش در مرحله پس آزمون شده است.

Keywords:

آموزش مهارت های زندگی , والد- فرزندی , کودکان استثنایی , مادران