نقش رویکرد توسعه حمل و نقل محور (TOD) در دستیابی به توسعه پایدار شهری

در بسیاری از کشورهای در حال توسعه جهان، همزمان با رشد شتابان اقتصادی و جمعیتی شهرها، مسائل زیادی مانند توسعه نامتناسب فضاهای شهری، تراکم رو به گسترش کاربری های گوناگون، افزایش سفرهای درون شهری، افزایش مالکیت خودروهای شخصی و محدودیت زیر ساخت های حمل و نقل شهری به وجود آمده است. این مسائل، مشکلات بزرگی را برای شهرهای بزرگ ایجاد نموده است که از آن جمله می توان به آلودگی هوا، آلودگی صوتی، افزایش ترافیک های درون شهری و افزایش مصرف سوخت اشاره نمود. در راستای توسعه پایدار، دستیابی همزمان به اهداف زیست محیطی، اجتماعی، حمل و نقلی و اقتصادی امکان ندارد. توسعه بخش حمل و نقل از اهدافی است که در بلندمدت موجبات رشد اقتصادی را در کشورها به همراه دارد ولی این هدف، پیامدهای منفی زیست محیطی داشته که با اهداف زیست محیطی توسعه پایدار، در تعارض خواهد بود. به منظور دستیابی همزمان به اهداف فوق، بایستی سیاست هایی اتخاذ گردد که همزمان با برآورده کردن نیازهای حمل و نقل جامعه، توانایی نسل های آینده در تامین نیازهای خود به مخاطره نیافتد. بدین منظور باید از الگوهای مطرح شده در نوشهرگرایی، که کارآمدترین آن توسعه حمل و نقل محور (TOD) است استفاده نمود. توسعه حمل و نقل محور (TOD) رویکردی است که بر مبنای آن بین الگوی توسعه شهر و الگوی استقرار شبکه حمل و نقل عمومی، هماهنگی وجود دارد. توسعه حمل و نقل محور در واقع نوعی یکپارچگی عملکردی میان کاربری زمین و حمل و نقل است که در فاصله 400 تا 800 متری از ایستگاه حمل و نقل ایجاد می شود و پیاده روی و دوچرخه سواری را تشویق می کند. در پایان این پژوهش به عنوان نتیجه گیری، ارتباط بین کاربری زمین و حمل و نقل و تاثیر مستقیم آن بر مصرف بنزین، تاثیر کاربری زمین بر روی مالکیت خودرو و حجم سفرها و در نهایت تفاوت هزینه سالیانه در مناطق شهری حمل و نقل محور و مناطق حومه شهر آورده شده است.

Keywords:

توسعه پایدار , توسعه حمل و نقل محورTOD