جایگاه اختر و هفت اختران در دیوان خاقانی شروانی

پژوهش حاضر به شیوه توصیفی و تحلیلی به بررسی و انعکاس جایگاه هفت اختران در اشعار خاقانی شاعر قرن ششم می پردازد. خاقانی به همه علوم عصر خود احاطه کافی داشته است. وجود شمار زیادی از واژگان و اصطلاحات نجومی در اشعار او نشان می دهد که شاعر بر نجوم و احکام نجومی احاطه داشته و با فرهنگ عامه و اعتقادات مردم آن روزگاران به خوبی مانوس بوده است. در دیوان خاقانی هفت اختران با نام های اختر ،ستاره ، کوکب ،اختران ، انجم ،کواکب و نجوم به کار رفته است. قمر (ماه)،عطارد،زهره،شمس(خورشید)، مریخ با بهرام،مشتری، زحل (کیوان) و اعتقادات و باور درباره هر کدام از این اختران در دیوان خاقانی به کرات به کار رفته و بیشترین بسامد را دارا می باشد. پژوهش حاضر شد. بیشتر جنبه باورهای عامیانه درباره هفت اختران را مد نظر قرار داده است. قدما به دلیل اعتقاد به تاثیرات ستارگان در زندگی انسان های زمینی، قصه و افسانه های فراوانی درباره آنان ساخته و سترگان را یزدانی نیرومند و توانا می پنداشتنتد و بر این باور بوده است که بخت و سرنوشت انسان ها در گرو تاثیر آنان است.

Keywords:

خاقانی , نجوم , اختر , هفت اختران