بهره گیری از معیار های زمینه گرایی در طراحی مجموعه مسکونی (اقلیم معتدل و مرطوب)

زمینه گرایی روشی است که به تعامل سایت، معماری و زمینه می پردازد. معماران زمینه گرا سعی دارند، نکات مثبت هرسایت را پیدا و درطرح خود استفاده کنند. مازندران سرزمینی در اقلیم معتدل و مرطوب، با پیشینه های تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، زیست محیطی متنوع و ارزشمندی است. با نگاهی به بناهای ساخته شده در قالب مجتمع های مسکونی در این مرزو بوم، متاسفانه مشاهده می شود که بسیاری از مولفه های زمینه گرایی مد نظر قرار نگرفته است. این موضوع از آنجا قابل اهمیت است که اگر توجه به عناصر و مولفه های زمینه گرایی سبب توسعه پایدار شود می بایست به آن به عنوان یک ضرورت در طراحی نگریسته شود. هدف اصلی مقاله حاضر بررسی معیار های زمینه گرایی و بهره گیری از آن در طراحی مجموعه مسکونی در اقلیم معتدل و مرطوب مازندران می باشد. روش پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از حیث روش تحقیق، از نوع تحلیلی- توصیفی است که با استفاده از منابع کتابخانه ای و بررسی های میدانی به تحلیل موضوع پرداخته شده است. این مقاله در نهایت چنین نتیجه گیری شد که زمینه گرایی دیدگاهی است که برجنبه های صرفا کالبدی، ابعاد انسانی و فرهنگی اجتماعی و تاریخی نیز در آن مورد توجه قرار می گیرد. نگرش صحیح درهمساز نمودن بناها با هویت فرهنگی، آداب و رسوم، دین، طبیعت و اقلیم مازندران در جهت حفظ ارزشهای تاریخی، محیط زیست و استفاده بهینه از منابع، مبین هویت معماری بومی منطقه بوده و می تواند از اصلی ترین مولفه های هدایت زمینه گرایی در این اقلیم باشد.

Keywords:

زمینه گرایی , مجموعه مسکونی , کندوج , کالبد , معتدل و مرطوب.