رویکردهای ارتباطات مشارکتی برای توسعه ارزیابی انتقادی

در دهه 1970 ، پارادایم غالب توسعه، توسط دانشمندان و محققان همه رشته ها و از سراسر جهان تحت بررسی و انتقاد گسترده قرار گرفت. شاید مهم ترین چالش برای پارادایم غالب ارتباطات و توسعه از طرف دانشمندان آمریکای لاتین که محل، اهداف و روش های نوسازی و روش های ارتباطی همراه آن را مورد واسازی قرار می دادند و رد می کردند آمده باشد. این انتقاد اولیه طیی وسیعی از پروژه های تحقیقاتی منتج به یک ادبیات قوی پژوهش در رویکردهای ارتباطات مشارکتی برای توسعه را تحریک کرد. رویکردهای مشارکتی در دهه های 1980 و 1990 شتاب گرفت و به یک عرصه توانمند ایستاده در تضاد کامل با مدل ها و نظریه دهه اول توسعه تبدیل شده است. در واقع، محققان متوجه شده اند که تعداد کمی از پروژه های توسعه معاصر - صرف نظر از گرایش های نظری - بدون بعضی از مولفه های مشارکتی انجام شده است، حتی اگر این اندیشه بیشتر بر روی کاغذ باشد تا در عمل، باعث افتخار است